Wat voor opleiding heeft u gedaan?

“Ik heb havo gedaan en niet afgemaakt. Daarna ben ik gaan werken. Dus heb ik geen diploma.”

Wat wilde u vroeger worden?

“Sinds dat ik kon zingen, heb ik gezongen. Dat zat er eigenlijk al heel erg in. Alleen ik wist niet dat ik hier een beroep van zou kunnen maken. Dat is pas later gekomen.”

“Maar ik wilde psycholoog of filosoof worden. Het leek mij heel interessant hoe iemands brein werkt en ook het kunnen filosoferen over het wat, hoe en waarom. Ik schrijf liedjes en ik denk dat ik daar ook heel veel in kwijt kan in het geen dat ik eigenlijk wilde worden toen ik klein was.”

“Maar nu zou ik het voor geen goud willen ruilen en ik moet zeggen dat songwriten ook een heel groot deel van je eigen filosofie is en daar laat je je dan op los, tenminste dat doe ik graag. Het is een soort van therapie het songwriten. Je kan veel bedenksels en ideeën in liedjes schrijven en als je het dan slim verpakt zodat mensen het ook een keer leuk vinden terwijl ze niet eens weten waar het over gaat dan is het helemaal win-win.”

Uw artiestennaam is Wulf, hoe bent u daarop gekomen?

“Ik was vier of vijf jaar toen keek ik met mijn ouders de film Amadeus. Dat is een film die gaat over Mozart. Het is een soort autobiografie en daar gaat Mozart op een gegeven moment overlijden en dat gaat gepaard met heel heftige klassieke muziek. Dat vond ik toen zo heftig, het deed wat met me, dus ik brak. Ik wilde niet zien dat mijn ouders zagen dat ik moest gaan huilen.”

“Toen ben ik naar de keuken toegerend. Mijn moeder ging gelijk naar de keuken toe, want die zag dat ik niet oké was. Toen zei ze eigenlijk een troostnaam van zullen we je anders Wulfie noemen? Ben je dan weer blij? En toen had ik kennelijk ‘ja’ geknikt. Eigenlijk is met terugwerkende kracht die naam altijd al van kracht geweest.”

“Zodra ik besefte dat ik echt mijn leven wilde wijden aan Wulf, het artiestschap, songwriten, liedjes zingen. Toen dacht ik van dan moet ik bij het begin beginnen met de allereerste herinnering die ik heb met muziek.”

Wat voor werk deed u voordat u bekend werd?

“Ik werkte voor een promotiebureau, dus ik deed een soort van reclamewerk en een stukje verkoop. Daar was ik manager en het was in hartje Amsterdam. Hetgeen wat je daar geleerd hebt, gebruik je ook op het podium. Dus ik heb er ook heel veel aan gehad en ik vond het ook heel leuk.”

“Maar op een geven moment kon ik niet meer doorgroeien, dus de groei stopte. Ik ben snel verveeld en als ik weet hoe iets werkt dan kan ik heel snel denken: ja, nu weer iets nieuws. Dat is aan de ene kant een vloek maar aan de andere kant wel iets heel moois, denk ik. Dat is ook qua verantwoordelijkheid verder willen komen en meer op je willen nemen. Daar zag ik altijd een uitdaging in. Maar in het werkende leven, dacht ik ook je kan ook steeds iets nieuws doen bij andere bedrijven of andere hoeken, maar toen dacht ik bij mijzelf als artiest zijnde kun je altijd groeien. De vorm neemt altijd iets anders aan en dat stopt nooit. Artiest ben je en dat stopt als je zelf ook stopt. Dus ik zit wel echt goed, voor mijn gevoel en ik wil niets anders doen.”

Waar bent u het meest trots op?

“Ik denk dat ik het meest trots ben op sowieso mijn vriendin. We hebben ook zoveel met elkaar meegemaakt. We zijn al 14 jaar samen en nog steeds super gelukkig en super gek op elkaar. Ook bespreken we alles met elkaar en dat is heel chill. Maar het is ook haar geduld wat ze heeft laten zien aan mij. Op een gegeven moment weigerde ik te gaan werken en daardoor zijn we bijvoorbeeld heel erg in de schulden geraakt. Dat zijn toch dingen die je samen moet oplossen en die je samen meemaakt. We hebben elkaar daar dan ook nooit op aangekeken. Ik ben gewoon heel trots op haar en hoe ze ermee omgaat. Dat vind ik vet!”

“Waar ik ook trots op ben is toch ook wel de doorbraak dan. Dat het met Mind Made Up is gelukt. Ik geloofde het nummer zo en had het idee van dit moet de allereerste track zijn die ik ooit uitbreng. Dat is voor mij letterlijk op het moment geschreven dat ik dacht bij mijzelf van ik ga hiervoor, we gaan nu niet naar andere onzekerheden luisteren. We gaan er gewoon voor! Mind Made Up is voor mij nog steeds een heel belangrijke song en ik doe het ook nog steeds met heel veel plezier!”

Met wie zou u een nummer willen opnemen en uitbrengen?

“In Nederland eigenlijk niet zo zeer met iemand. Groot denkend wil ik graag met Macklemore werken hij is een rapper en ik hoop dat het me ooit lukt. Ik zou heel graag een keer met Florence van Florence and the machine, Lianne La Havas en Ed Sheeran ook wel wat willen opnemen.”

“Ik wil heel graag doorbreken, dat is altijd een droom geweest. Ik wil dat zoveel mogelijk mensen zich geaccepteerd voelen binnen onze muziek. Dat lijkt mij het allermooiste, dat het ook de grens over gaat. Iedereen kan het verstaan en dat is chill, daarom zal ik nooit Nederlandstalige muziek uitbrengen.”

“Maar eigenlijk wil ik met nog wel meer, maar ik heb meer van zoiets van tuurlijk zo’n samenwerking ooit zou wel heel vet zijn we zien wel waar het schip strandt. Maar ik vind het vooral heel leuk om lekker mijn eigen ding te doen. En dat wat ik net zei het is een soort van therapie je kunt echt je ding erin kwijt. Ik vind het goed en wat er ook op het pad komt. Wel of niet, we zien het wel.”

Hoe ontdekte u dat u kunt zingen?

“Ik was heel klein. Ik was vroeger altijd al aan het fluiten. In principe is je fluit ook al een beetje hoe je zingt. Tenminste vaak, dat schijnt zo te zijn. Dus sinds dat ik wist wat noten kunnen doen, dat je bepaalde dingen neuriet of meezong, sindsdien deed ik het ook. Het heeft wel even tijd gekost totdat ik snapte wat ik deed, dus het is altijd meer vanuit talent gekomen en gaandeweg ben ik wel steeds meer gaan leren.”

Wat staat er op uw bucketlist?

“Ja, meerdere dingen: ik wil heel graag dus doorwerken in het buitenland, een maand naar Tibet willen om puur te kijken wat daar is en met hun leefstyle meegaan, een keertje deltavliegen en een huis in Amerika kopen. En daarmee uw doorbraak uitstippelen? Misschien, misschien. Het is een grote droom en tot nu toe heeft het me ver gebracht.”

Bij The Voice Of Holland  draaide er geen stoelen voor u om, wat was toch uw motivatie om toch door te gaan?

“Mijn motivatie was mezelf laten zien dat ik het wel kan. Ik kwam erachter dat ik op een gegeven moment niemand nodig had om te vertellen dat ik goed zou zijn zoals ik ben. Dat klinkt misschien wat hard of arrogant, maar dat is het dus helemaal niet.”

“Er zit zo iets krachtigs in je om jezelf te kunnen vertellen dat je goed bent, maar dat je beter kunt worden, dat zelfbewuste, dat motiveert me het allermeest. Dat ik mijzelf dus blijf laten zien van waar een wil is, is een weg. Ondanks alle onzekerheden die je toegespeeld krijgt. Ik moet zeggen dat het jurycommentaar van The Voice mij wel heeft gemotiveerd om te laten zien: ik kan het. Ik ben wel hartstikke blij dat ik het helemaal zelf heb gedaan!“

Hoe ziet u uzelf over vijf jaar?

“Ik zie mijzelf over vijf jaar als iemand die rust heeft gevonden in hetgeen waar ik nu mee bezig ben, de nieuwigheid is er sowieso nu wel een beetje vanaf voor mij. Maar ik zie mijzelf als iemand die denk ik wel een beetje wat rustiger is. Als in ambitie enzo en ik denk nog wel lekker bezig, misschien nog wel achter de schermen. Denk aan de songwriter- en productiekant. Meer achter de knoppen en meeluisteren. Sowieso in de muziek!”

Wat zijn uw verborgen talenten?

“Ik kan wel in het algemeen, weet niet of het een talent is, maar mensen aan het lachen krijgen. Maar schrijven, ik kan ook heel goed schrijven en dat doe ik ook veel.”

“Ik wil ook een boek uitbrengen. Een soort handleiding schijven voor hoe ik het heb gedaan en dan niet echt een handleiding van in de zin van zo moet je het doen, maar dan voor mensen de psychische kant van hoe je ermee omgaat. Als het je echt niet lukt. Dat wil ik delen met mensen, dus ik ben er wel een beetje aan begonnen.”

Waardoor raakt u geïnspireerd om een nummer te schrijven?

“Dingen die ik om mij heen zie of meemaak en ook momentopnames uit mijn eigen leven. Hoe ik me voel op een bepaald moment kan heel erg voor een liedje zorgen. Daarom zijn mijn liedjes ook vaak losstaande dingen en is het niet echt een geheel.”

“Maar ik moet zeggen soms heb je het een jaar niet en soms heb je het twee jaar achter elkaar heel erg. Mijn liedjes gaan dan wel over mijn leven en vaak zit er ook wel een diepere laag in, soms twee, soms drie, soms vier. Daarom vind ik de songtekst ook super belangrijk. Als ik een liedje van een ander zou zingen dan zing je het toch anders. Dan voelt het niet van jezelf, vind ik.”

Wat doet u het liefst in uw vrije tijd?

“Lekker met mijn katten chillen, ik heb twee katten. Ik hou heel erg van met vrienden te zijn en van sporten de laatste tijd. Ook van thuis met mijn vriendinnetje zijn. Ik heb laatst een scooter gekocht en dat vind ik ook heel erg chill.”

Welk nummer had u willen schrijven?

“Troy van Sinéad O'Connor. Het liedje duurt 6 minuten lang. Het is een soort van popnummer en wat ik er zo knap aan vind, is dat alle emoties komen erin voor. Het is een emotionele chaos. Dat vind ik zo knap dat dat de hitlijst heeft gehaald. Dat triggert zelf in mij dat ik dat in leven wil houden. Wat zij aan heeft gezet, wil ik aanlaten.”

Wat is het avontuurlijkste wat u ooit heeft meegemaakt?

“Het meest avontuurlijke wat ik ooit heb meegemaakt is dat ik met mijn vader, mijn broers en een vriend van mij en mijn broers ben wezen survivallen in Zweden. Wij zijn twee weken lang zonder iets wezen backpacken, maar niet op campings, echt in de openlucht en dat je dan ook gewoon je vis vangt en dat opeet.”

Waar kunnen wij u s’nacht’s voor wakker maken?

“Voor andijviestamppot met jus en spekjes heel hard uitgebakken met een gehaktbal.”

Wat is het gênantste wat u ooit heeft meegemaakt?

“The Voice op dat moment. Nu heb ik er echt schijt aan, nu boeit het me niet meer zoveel. Maar vooral gênant, omdat de weken daarna als ik met de trein ging, want ik ging dan altijd nog met het openbaar vervoer, hoorde je nog mensen fluisteren en stom doen. Ik heb zelfs doodsberichten gehad.”

“Ze hadden het zo geknipt en geplakt dat het leek alsof ik heel arrogant was en het niet eens was met de jury, maar ik was het helemaal niet niet eens met de jury. Dat was gewoon stom en dan schaam je je wel, helemaal voor je familie en vrienden. Ik denk dat dat wel op dat moment het meest gênante was dat ik heb meegemaakt, maar we zijn nu hier en nu is het allemaal niet meer zo en het boeit mij ook echt niet meer zoveel.”

 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Geplaatst op: 09-07-2019